പതിയെ പതിയെ

പതിയെ പതിയെ

ഓരോ രാത്രിയും നമ്മൾ നമ്മളല്ലാതാകുന്നു

ഇനിയും എത്ര എത്ര

ഓർമ്മകൾ മാത്രം നുകരാൻ പുലരികൾ

കാട്ടിലെ സ്റ്റൈലൻ മുള്ളുകൊണ്ട്

എന്തേ എൻറെ വിരലുകൾ മുറിഞ്ഞില്ല

എന്തേ ഓര്മകള്ക്കിത്ര പച്ചപ്പ്

ഇത്ര മാധുര്യം

Published by Sapience

A mere weeping dot in the universe. View more posts

Enter your comment here...

Fill in your details below or click an icon to log in:

Email (required) (Address never made public)

Name (required)

Website

You are commenting using your WordPress.com account. ( Log Out / Change )

You are commenting using your Google account. ( Log Out / Change )

You are commenting using your Twitter account. ( Log Out / Change )

You are commenting using your Facebook account. ( Log Out / Change )

Connecting to %s

%d bloggers like this: